திருக்குறள் அறுசொல் உரை: 130. நெஞ்சொடு புலத்தல் : வெ. அரங்கராசன்
திருக்குறள் அறுசொல் உரை
3.காமத்துப் பால்
15.கற்பு இயல்
130.நெஞ்சொடு புலத்தல்
ஊடாமல் கூடவிரும்பும் தலைவியின்
நெஞ்சோடான உணர்வுப் போராட்டம்.
(01-10 தலைவி சொல்லியவை)
- அவர்நெஞ்(சு) அவர்க்(கு)ஆதல் கண்டும், எவன்நெஞ்சே!
அவர்நெஞ்சு அவரிடம்; என்நெஞ்சே!
நீஏன், என்னிடம் இல்லை?
- உறாஅ தவர்க்கண்ட கண்ணும், அவரைச்
நெஞ்சே! பொருந்தார்என அறிந்தும்,
வெறுக்கார்எனப் பின்செல்கிறாய் நீ.
- ”கெட்டார்க்கு நட்டார்இல்” என்பதோ? நெஞ்சே!நீ
“இல்லார்க்கு உறவார் இல்லை”என்றா,
நெஞ்சே!நீ அவர்பின் செல்கிறாய்?
- இனிஅன்ன நின்னொடு, சூழ்வார்யார்? நெஞ்சே!
நெஞ்சே! ஊடிப்,பின் கூடமாட்டாய்;
உனக்கு யார்தான் உதவுவார்?
- பெறாஅமை அஞ்சும்; பெறின்பிரி(வு) அஞ்சும்;
கூடாமைக்கும், கூடினால் பிரிவுக்கும்,
அஞ்சும் நெஞ்சால், துன்பம்தான்.
- தனியே இருந்து நினைத்தக்கால், என்னைத்
தனிமையில், பிரிந்தாரை நினைந்தால்,
என்நெஞ்சே என்னைத் தின்றுவிடும்.
- நாணும் மறந்தேன், அவர்மறக் கல்லா,என்
காதலரை மறக்கா மடமைகூர்
நெஞ்சால்தான், வெட்கத்தையும் விட்டேன்.
- ”எள்ளின், இளி(வு)ஆம்”என்(று) எண்ணி, அவர்திறம்
”இகழ்தல் இழிவு”என்று, அவர்பண்பையே
உயிர்க்காதல் நெஞ்சும் எண்ணும்.
- துன்பத்திற்(கு) யாரே துணைஆவார்? தாம்உடைய
துன்பத்தில் தன்நெஞ்சே துணைஆகாப்
போது, வேறுயார்தான் துணைஆவார்?
- தஞ்சம் தமர்அல்லர் ஏதிலார்; தாம்உடைய
தன்நெஞ்சே, உறவுஆகாத பொழுது,
மற்றவரும் உறவார் ஆகார்.
பேரா.வெ.அரங்கராசன்
Comments
Post a Comment